Ertelenemeyen Zaman

Bir zaman döngüsüne kapılmış gidiyoruz. Sürekli tekrar tekrar benzer olayları yaşarken buluyoruz kendimizi. Etrafımızda herkesin söyleyecek sözü çok lakin bir şeyleri düzeltmeye hiç ama hiç niyetleri yok. Sürekli bir şeyleri düzeltmek için sabırla sessiz kalıyoruz, sessizliğimiz ve sabrımız haksızlık olarak algılanıp aleyhimize yapılan eleştirilerle karşı karşıya kalıyoruz. Halbuki ne zordur sabır gösterip susmak... Bize iyi gelmeyen her ne varsa idare etmeye çalıştıkça hem bugünden hem de yarından çalıyoruz, bir gün bitecek olan hayatımızı, yaşarken bitirip farkında bile olmadan ellerimizle inşa ettiğimiz cehennemlerin cennete dönüşeceğini sanıyoruz. Devamlı aynı çıkmazlara düşüyor ve daimi olarak yıpranmaya devam ediyoruz. Nelere kimlere inanıp kendimizi kandırıyoruz, kimlerin doğrularına inanıp zamanımızı harcıyoruz? Yaptığımız fedakarlıkları görmeyen, bizi bir adım ileri götürmeyen, düştüğümüzde bir bardak su vereceğinden şüphe duyduğumuz insanların peşinden daha ne kadar gideceğiz? Hayat beklemiyor günler akıp gidiyor, Kendimizi daha fazla arada bırakmak yerine yolumuzu çizip önümüze bakmanın zamanı gelmedi mi? Kendine haksızlık etmek başka birine haksızlık etmek kadar günah değil mi?

Soralım kendimize...